Ik zocht een bijzondere bestemming. Een bestemming waar niemand anders uit mijn omgeving naar toe zou gaan en waar ik eens niet de buurman van drie hoog achter tegen zou komen. Zelfs Nieuw-Zeeland en Australië vond ik té gewoontjes. Ook daar kon je de chef van de dorpssupermarkt tegen het lijf lopen. En dus koos ik Fiji. Daar had ik nog nooit iemand over gehoord. Daar op Fiji zou ik heerlijk anoniem echt vakantie vieren, volledig tot rust komen zonder ergernis en na wat speurwerk op internet – leve Google! - leek het me nog een mooi land ook. Nu ik terug ben kan ik iedereen aanraden eens naar Fiji te gaan. Of ook eigenlijk niet, want dan ben ik volgend jaar zomer ook op Fiji niet meer alleen …

Suva
Mijn bestemming was het eiland Viti Levu, Eigenlijk willekeurig en omdat de hoofdstad van Fiji - Suva - op het eiland gelegen is. Na een vlekkeloze landing op vliegveld Nadi kwam ik op de plek van bestemming en de reis van vliegveld naar hotel was heerlijk: ik hoorde niemand Nederlands praten, ik zag geen bekende en zeker geen lawaai makende tieners die een vakantie op Fiji benutten om zoveel mogelijk bier in zo kort mogelijke tijd te drinken. Het eilandje waarop ik verbleef was adembenemend mooi. De haven van Lautoka veel mooier - en anders - dan die van Rotterdam. Overal zag ik mensen bezig met vis, de voornaamste bron van inkomsten van de plaatselijke bevolking die overigens erg vriendelijk bleek. Van een van hen hoorde ik dat behalve vis dus, ook toerisme een belangrijke bron van inkomsten voor het land Fiji is. Ben ik dus toch niet de enige die op het idee kwam naar Fiji te gaan. “Maar”, zo vertelde ze me er in vlekkeloos Engels bij: “de meeste vakantiegangers komen uit Australië, Nieuw-Zeeland en Amerika”. En daar heb ik geen bekenden wonen. Ik slaakte een zucht van opluchting.

Rugby
De eerste dagen heb ik me alleen al vermaakt met het land zelf. Het landschap, De vergezichten. Het water. Fiji is bovendien nogal bergachtig. En dus lag ik ’s avonds al vroeg in mijn bed, zeker na de beklimming van een deel van de Tomanivi, de hoogste berg van het eiland (plus dertienhonderd meter). Auw, wat deden mijn kuiten pijn de volgende ochtend. Tijdens de vierde dag zag ik, weer iets van een berg oplopend, iets dat vanuit de verte leek op een voetbalveld. Ik zag mensen lopen en ben gaan kijken. Bleek een rugbyveld te zijn, waar heel brede mannen zich in het zweet joegen en elkaar soms wel erg bruut op de grond gooiden, Navraag leerde me dat rugby dé sport van Fiji is. Dat ze zelfs, hoe klein ook, bij de beste rugbylanden van de wereld horen. Dat ze zelfs Olympisch goud wisten te halen. En de basis voor al die successen van Fiji legt men dus hier. Hier op een droog grasveld. Geen Oranje hier, geen mensen met klompen op hun hoofd en geen Dries Roelvink, maar bloedserieuze sporters en al even fanatieke toeschouwers. In de kantine (?) van de club waarvan ik de naam vergat te vragen, dronk ik wat fris. De terugweg ging me - onder de indruk van de breedgeschouderde sporters - beter af. Ik daalde, al gaf ook dat weer druk op mijn nog steeds pijnlijke kuiten.

Vogels
Hoewel ik dus voor Fiji koos vanwege de zo verlangde rust, was er van rust eigenlijk geen sprake. Daarvoor is de eilandengroep veel te mooi. En bovendien: je komt er niet elk jaar en dus wil je ook wat zien. Prachtig was de trip naar Mamanucas, per boot. Later bezocht ik meer inheemse cultuur - wat prachtig! - in de vorm van het eiland Vanua Levu. Dit bleek een vulkanisch eiland, waar de tijd echt en zichtbaar stil heeft gestaan. Zo leek het niet alleen, zo was het echt. Wegen bijvoorbeeld, kennen ze op dat eiland amper. Wél weer ontzettend veel vogels. Hoewel niet bepaald liefhebber van die gevleugelde dieren, zag ik de meest waanzinnige soorten vogels op Fiji voorbijvliegen. In prachtige kleuren en echt allemaal met hun eigen lied. ’s Nachts hoorde ik de vogeltjes nóg fluiten. De excursie die ik meemaakte bood me ook de gelegenheid te snorkelen op Fiji. Eindelijk. En dat terwijl ik me in Spanje en Italië nooit in het zwembad laat zien. Helemaal niet als ik voor vertrek even in de spiegel heb geconstateerd dat ik toch echt moet gaan sporten. Maar hier, in Fiji, durfde ik alles. Wát heerlijk!

Coastel Walk
Toen mijn kuiten weer enigszins soepel aanvoelden, nam ik deel aan een georganiseerde wandeltocht op Taveuni, de zogenoemde Coastel Walk. Onderweg vertelde de alleraardigste gids over de palmbomen en de opvallende begroeiingen, de varens en zeker de dorpjes, Weer zag ik dingen die ik nooit eerder zag en waarschijnlijk ook nooit meer zie. Wat prachtig. Die dorpjes, alsof je teruggaat in de tijd. Maar: de schoonheid van het water, het landschap en de bomen: een paradijs op aarde, echt waar. Wat ik mensen die naar Fiji willen gaan ook aanraad, is een dagje Lautoka, de bijna grootste haven van Fiji. Ook nu deed ik dit georganiseerd, met een groep andere toeristen dus. Eigenlijk wist ik – ik had wakker gelegen van de vogelgeluiden immers- niet precies waar ik terecht zou komen. Van een Amerikaanse vrouw hoorde ik dat we naar Sugar City zouden gaan. Ik dacht aan winkels, aan casino’s aan Las Vegas op Fiji en aan drankjes en dansen. Dat riep de naam, gek he, namelijk bij me op. In werkelijkheid heb ik de hele dag mensen met vis gezien. Alles draait er om vis en toen ik terugkwam op de hotelkamer, rook ik de vis nog, net als de volgende ochtend. Ik kreeg de geur maar niet uit mijn neus.

De rest van de dagen heb ik me laten verwennen door Fiji. Hoe? Kwestie van gewoon je ogen open houden. Kijken, wandelen, vragen aan de aardige en de hardwerkende inwoners en weer stuiten op wonderschone natuur en weer een bijzondere vogel. In de verte zie je steeds eilandjes. Telkens hoor je water en ruik je vis. Je ontmoet ontzettend aardige mensen. Mensen die toeristen nog echt willen helpen zonder meteen aan geld te denken. Ik heb in Fiji uitstekend geslapen en goed gegeten. Ik heb genoten van alles wat ik zag en heb het eilandengroepje echt in mijn hart gesloten.

Er kleefde slechts één smetje aan de reis. Ik kwam moe terug. Van ontspanning en ‘lekker niets doen’ is helemaal niets terecht gekomen. Daarvoor is Fiji simpelweg veel te mooi.